Ins blaue hinein

Vaak vragen studenten mij: “Wat gelooft u zelf?” Zo’n hemeltergend moeilijke vraag. En omdat ik er niet van houd om lastige vragen af te wimpelen, geef ik toch antwoord. Al zijn die antwoorden niet hapklaar:  “Ik denk dat ik in een God geloof, maar dat weet ik niet zeker”, zeg ik dan. Of: “Ik hoop op een hemel na de dood, maar ik weet niet zeker of ik dat ook echt geloof.” En: “Ik bewonder Jezus, en Mohammed is absoluut mijn held.” Diepe stilte. Studenten die ins Blaue hinein staren. Tja. Mijn imago als docent kan wel een deukje hebben, maar na dergelijke overpeinzingen overheerst vooral confusie. De docent blijkt een twijfelende sterveling die geen verhelderende antwoorden kan geven, hoe graag ze dat ook zou willen. Ik schep voornamelijk meer verwarring. Helaas voor mijn studenten, maar beter dan dit wordt het voorlopig niet.