Zarathustra

Af en toe ontmoet ik iemand die een in Nederland relatief onbekende religie aanhangt. Tijdens een zakelijke bijeenkomst stond een paar meter naast mij een vrouw die een ketting droeg met een opvallend grote beeltenis van iets wat op een adelaar leek. Maar dat was het niet. Het was de faravahar, het symbool van het zoroastrisme, de oude, dualistische Iraanse religie. Er ging een klein golfje antropologische opwinding door me heen. Droeg ze het symbool vanwege haar religieuze of juist seculiere overtuigingen, heeft het een culturele betekenis of stond het symbool voor haar etnische afkomst? Zonder gêne wees ik met mijn ogen naar de ketting. De vrouw reikte naar haar hals en haar ogen begonnen te glinsteren. Ze vroeg of ik Iraans was, ik antwoordde ontkennend en we spraken tegelijkertijd “Zarathustra” uit, als een codewoord. Voor een moment waren de vrouw en ik in een vacuüm, we dachten een taal die niemand om ons heen kende en konden alleen maar glimlachen. We bevonden ons op een zakenmeeting, en we zouden ook zaken doen, maar het bijzondere gevoel van herkenning en erkenning bleef tussen ons in hangen. Bij het afscheid hoefden we elkaar geen hand te geven. We zagen en kenden elkaar en dat was genoeg. Het was een Levinaswaardig moment. Met dank aan Zarathustra.