Susan en Yusuf
Op de school waar ik stageliep waren nogal wat studenten met vragen. Over Het Leven, over Waarom-Is-Er-Zoveel-Ellende en Waarom-Zit-Ik-In-Deze-Shithole. De zogeheten Trage Vragen. Hoewel ik Kapitale Vragen een betere naam vind.
Ik gaf er les aan Susan. Geliefd student, kritisch, enthousiast, behulpzaam. Susan probeerde een paar keer per dag te mediteren. Als het haar tijdens de les even te veel werd -vanwege een rottige thuissituatie- sloot ze haar ogen en was ze gewoon even stil. Het bracht haar rust en vrede, maar elke keer een potje mediteren tijdens de les, dat moest beter kunnen.
Daarom vroeg Susan aan de schoolleider of ze een mediteerruimte mocht inrichten. Zodat zij, en anderen die rust en vrede zochten, daar terecht konden.
De schoolleider vond het een prachtig idee. “Maak er een mooi burgerschapsproject van”, was zijn antwoord. God, wat mis ik dit soort leiders. Want wat gebeurde er? De schoolleider zette de behoefte van de student daadwerkelijk centraal en maakte dat Susan zich gehoord voelde. Waardoor Susan’s verantwoordelijk en betrokkenheid bij de school groeide. Net als haar zelfvertrouwen.
De meditatieruimte is er niet gekomen. Onder de studenten bleek niet genoeg draagvlak. Maar dat is niet de clou van deze column. Had u misschien al begrepen. De clou is dat als mensen in het onderwijs oprecht en onbevooroordeeld naar studenten zouden luisteren, studenten pas echt kunnen groeien. En Susan heette in het echt natuurlijk Yusuf. En was een moslim. Die om een gebedsruimte vroeg. Maar ook dat had u waarschijnlijk al zien aankomen.
