Moslim (niet) in de kerk
Met twee Afghanen, een Ivoriaan en een Ghanees loop ik door de stad richting de Walburgiskerk. Daar vindt het wekelijkse Coventry-gebed plaats. In meer dan tweehonderd steden ter wereld komen elke vrijdag mensen samen om te bidden voor vrede. Dat doen ze al sinds 1959.
We naderen de kerk en de Ivoriaan deinst terug. Gooit zijn armen in de lucht. “Nee, ik ga níet’. Definitief. De grote Afghaan zucht en steunt. De Ghanees staat al met een voet in de kerk. “Waarom ga je niet mee?”, vraag ik. “Nee, ik kan níet.” Hij houdt zijn armen nog steeds omhoog en schudt zijn hoofd. “Look, I am a muslem, I cannot go into church. I cannot.” “What will happen if you dó enter the church?” Vraag ik hem. “I don’t know, but I’m not doing it.”
Mag je als moslim een kerk betreden? Als toerist? Of als student? Zoveel moslims, zoveel verschillende meningen. Deze Ivoriaan vond van niet en we spraken af dat hij op de parkeerplaats zou wachten. Een klein uurtje later zijn we weer buiten. Geen Ivoriaan te bekennen.
Wel zit hij de volgende ochtend als eerste in de klas, nog voordat ik er ben. Hij wil me namelijk vertellen wat er gebeurt als hij een kerk betreedt. Zachtjes praat hij. Een mengeling van verlegenheid en overtuiging lees ik in zijn ogen. “If I enter the church”, vertelt hij, “I will become a Christian.” Hij weet niet precies hoe het werkt, maar “It is true. And I don’t want that.”
Ik voel geen enkele noodzaak om hem te overtuigen van het tegendeel. Wat als hij gelijk heeft? Het ervaren van iets mystieks heeft nogal wat te maken met iemands levenservaring en kennis; die bepalen iemands realiteit. Uit onderzoek (o.a. van Gallup & Newport, 1990) weten we dat gelovigen eerder transcendente ervaringen hebben dan niet-gelovigen. Bovendien, plotselinge passieve bekeringen (met of zonder hemels licht á la Paulus in Hand 9:3-9), komen overal voor. Dus waarom niet in Arnhem?
Had ik hem maar gedwongen om mee te gaan de kerk in. Zo’n plotselinge bekering kan niet anders dan indrukwekkend zijn. De vraag is alleen: zou de student doodongelukkig worden van die bekering naar het christendom en mij daar later de schuld van geven? Of zou hij me juist dankbaar zijn?
https://www.coventryberaad.nl/
De bekering van Sint Paulus (1601), door Caravaggio
2 reacties
Bram
Ooit werkte ik als predikant in Amsterdam. Op een goede dag kwam Mohammed naar me toe. Hij was gevlucht uit Marokko. Hij was opgevangen samen met zoveel andere vluchte;lingen in onze kerk. ik wil christen worden, zei hij. Maar Mohammed, je hoeft geen christen te worden, omdat je hier hulp hebt ontvangen. Misschien verlies je je familie wel als jij als moslim christen wordt. Hij hield aan en wie ben ik om te weigeren. hij kwam in een groepje met christenen die met Pasen belijdenis van hun gfeloof wilden afleggen. Mohammed praatte mee. Op een avond ging het over het avondmaal. In onze kerk vierden we dat elke zondag. Mohammed, wat dacht jij toe je voor het eerst hier in de kerk het avondmaal zag? ik dacht, zei hij, aan een groot brood dat wij voor een feest bakten in Marokko. Iedereen mocht eten van dat brood, iedereen was gast. Maar toe vroeg ik het aan iemand en die zei dat het over Jezus ging. Dus hier is het heel iets anders. Zijn antwoord ontroerde mij. Ik zei : Mohammed , vergeet nooit je eerste associatie met het grote brood. Het ging er Jezus om brood te delen met ieder die dat uit zijn hand wilde ontvangen. Voor mij is dat de kern van het avondmaal. Die kern heb jij geraakt.
Sheila
“Het ging er Jezus om brood te delen met ieder die dat uit zijn hand wilde ontvangen.” Dank Bram, voor het delen van dit mooie verhaal.