Racisme in de school
Als docent Burgerschap hoor ik nogal wat ongenuanceerde of discriminerende opmerkingen over vluchtelingen, migranten, niet-Nederlanders of juist witte-Nederlanders. Die opmerkingen komen soms van studenten, maar meestal van docenten. Geschrokken?
Ja, dat was ik eerst ook. Een juf op een basisschool die haar leerlingen ‘uitlegt’ dat meisjesbesnijdenis bij de islam hoort. Een docent die een student de deur wijst omdat hij haar uit respect geen hand meer wil geven. Een onderwijsassistent die tegen een Eritrese student brult “zo doen wij dat hier niet!” Dagelijkse voorbeelden van gebrek aan kennis, niet-inclusief denken en ja, expliciet racisme.
Toen ik in het onderwijs ging werken, hoopte ik dat ik omringd zou worden met mensen die zelf ook kennis wilden opdoen. Over religie, geschiedenis en cultuur van de studenten die ze voor zich zagen. En om in de klas en daarbuiten het goede voorbeeld te geven; een ideale mini-maatschappij, waar de échte buitenwereld nog een puntje aan kon zuigen. Ik was niet naïef. Ik was onwaarschijnlijk naïef op het stupide af. Want ik zie té vaak ‘incidenten’, hoor uitspraken van onderwijsmensen die me weer bij de les halen: de school is geen mini-maatschappij waar iedereen genuanceerd denkt en kritisch is op de eigen beperkingen en vooroordelen. Een school is een jungle waar racisme, discriminatie en seksisme net zo hoogtij vieren als in de maatschappij. Mede dankzij de docenten.
